ضروري ته ناهي

ضروري ته ناهي ضروري ته ناهي،
جو وڇڙڻ لئه ڪو بهانو به گهرجي!
وسارڻ لئه ڪوئي فسانو به گهڙجي!
ضروري ته ناهي جو سانجهيءَ جي ويلي،
ڪنهن ڏيئي جي ويجهو اداسيءَ ۾ ويهي،
پَني جي چپن تي هِي لکجي ته جانان،
ها توکان سواءِ اڌورو مان آهيان!
۽ لکجي ته مونکي ڀنل شام ٽاڻي،
گهڻو ياد ايندي، ها ايندي تون آهين!
ضروري ته ناهي جو ساحل تي وڇڙي،
وري ڪنهنجي پيرن جي خوشبوءَ جو پُڇجي!
۽ آڌي جو تنها ٿي رستن تي رُلجي!
ضروري ته ناهي ضروري ته ناهي!
جو دل جي شهر جي سڄي هيڪلائي،
ستارن جي دل کي ٻڌائي به ڇڏجي!
ضروري ته ناهي جو پاڳل هوا کان،
کِلي ڪنهن جي زلفن جا احوال وٺجن!
ٿُڪي پنهنجي رَت کي رڳو خواب اُڻجن،
کڻي يادگيرن جا خيما اُڌارا،
ٿڌين موسمن ۾ ٿڌا ساهه کَڻجن!
ضروري ته ناهي ضروري ته ناهي!
جو وڻجاري قدمن جي ڪنولن تي سوچي،
گلابن جو پتيون هٿن ساڻ ميڙي،
ٻه ٽي لُڙڪ هاري ڪتابن ۾ رکجن،
ڊگها درد مَن جي اکين ساڻ ٻکجن!
۽ الڪن جي ڪاري ايامن جي بَرَ ۾،
رڳو نيڻ اُگهجن، رڳو لفظ گُهٽجن،
او ڍوليا او جانم! ضروري ته ناهي،
جو ماڻهو اجايو پٿر تي نسورو،
کڻي خاص موسم جي آرن ۾ وڇڙي،
۽ وڇڙڻ لئه ڪوئي بهانو به گهڙجي،
گهڻي دير تائين ٿِي سگريٽ سَڙجي،
او دلبر پيارا ضروري ته ناهي.

--
ايوب کوسو -- گلابن جو ڪفن

زندگي موڪلائي وڃڻ ڏي،
موت جي مهرباني مڃڻ ڏي.
آخري هيءَ منزل نه آهي،
مونکي ٻيهر ورڻ لئه ورڻ ڏي.
تو لئه ميڙي رکيون روشيون هن،
مونکي صدين ۾ آلاپجڻ ڏي.
هيءَ ترتيب اتهاس جي آ،
منهنجي ايندڙ نسل کي پڙهڻ ڏي.
زندگي تون صحتمند هوندينءَ،
هڪڙي زخميءَ کي قربان ٿيڻ ڏي.

*******

زخمي چانڊيو

آيو هو مهمانن وانگي.
بنجي پيو بيمانن وانگي.
تنهنجي سوچ لڳي ٿي اهڙي،
ارغونن، تُرخانن وانگي.
تنهنجا فوٽو ڪاڪ- ڪنڌيءَ تي،
رحل مٿان قرآنن وانگي.
جيئون ٿا مسواڙي بڻجي،
شاديءَ جي شاميانن وانگي.
هُو ٿو حق پراوا کائي،
سوپاري ۽ پانن وانگي.
روزُ ڪندو ٿو ويل رهي هُو،
برساتي طوفانن وانگي.
نيڻ اچن ٿا ڀرجي ”زخمي“،
ساقيءَ جي پيمانن وانگي.

********

زخمي چانڊيو

ڪنهين کي ستائڻ اسان کان نه ٿيندو.
اُچائڻ رنجائڻ اسان کان نه ٿيندو.
غريبن يتيمن کي اغوا ڪرائي،
ائين ڀُنگ کائڻ اسان کان نه ٿيندو.
پَڪو پختو واعدو ڪري ڀل ڦِري هُو،
وچن کي وسارڻ اسان کان نه ٿيندو.
نه چورن سان ياري نه ٿاڻي تي اچ وڃ،
ٻَڌائڻ ڇڏائڻ اسان کان نه ٿيندو.
اسان کي ڏسي جيئن ڪيو تو هو پاسو،
ائين مَن! لنوائڻ اسان کان نه ٿيندو.
ٻُڌائڻ گهُرون ٿا فقط سُورَ توکي،
گهڻن کي ٻڌائڻ اسان کان نه ٿيندو.
جُهڪڻ جو نه ڏي عيبُ ”زخميءَ“ کي قاتل!
جَبين کي جُهڪائڻ اسان کان نه ٿيندو.
*****************

زخمي چانڊيو

پُڇائن جا پوپٽ اُڏاڻا گهڻا،
اوهان جا هئا پر ٺڪاڻا گهڻا.

رُلي ويون اُميدون اڪن تي ڪِري،
مليا ڪونه مُرڪڻ جا ٽاڻا گهڻا.

نِهارن کي ماري ڇڏيو مقتلن،
ٺري ويا شبابن جا ماڻا گهڻا.

چُمي وئي چپن کي چُمي نيرڙي،
جهڪا ٿي ستارا اُجهاڻا گهڻا.

ڇڏي ڏي ٻين جا حوالا پرين،
پتو رک ته پنهنجا وِڪاڻا گهڻا!

ڪيوسين مِٽي سان وفا جو وچن،
کُلي ويا اسان لاءِ گهاڻا گهڻا!

****
ايوب کوسو

نڪو ئي اسان ۽ نه هُو ٿا کُلن!
رڳو حسرتون پيون اندر ۾ ڇُلن!

چون ٿا اکين ۾ اوهان ٿا رهو،
الئـ ڇو پيون ڳالهيون گسن ۾ هُلن!؟

اوهان ڪالهـ جن کي اندر ۾ رکيو،
اُهي نيڻ هاڻي پيا رِڻ ۾ رُلن!

گهرن ۾ اُداسين جو ميڙو متل آ،
درن تي گُلن جون وليون پيون جُهلن!

اُهو ڪنڌ جيڪو جُهڪاڻو نه آ،
ڪُهي آ اُنهيءَ کي ڇڏيو ڪاڪُلن!

تڏهن ڙي نظر تي اچڻ جي ڪجئو!
اچي هيل جنهن ويل هيرون گُهلن!

****

ايوب کوسو

ڊسمبر تو بنا اهڙو

وفا جا ورق اُڏرن ٿا
ڪٿا جا فرق اُلرن ٿا
اڌوريءَ عاشقيءَ جهڙو
ڊسمبر تو بنا ڪهڙو
ڊسمبر تو بنا ڪهڙو
هُجي ڄڻ ٻار جو لاشو
وڇوڙيل ڪونج لئه ڪاڇو
اڪن تي رات اونداهي
گٽر ۾ چنڊ جو پاڇو
ڊسمبر تو بنا اهڙو
ڊسمبر تو بنا اهڙو
گگهي جي گهير جو سُڏو
اُگهاڙي پير جو سُڏڪو
دريا جي سُوڪ جو منظر
اڪيليءَ ٻير جو سُڏڪو
ڊسمبر تو بنا اهڙو
ڊسمبر تو بنا اهڙو
سفر جي راهه ۾ رِڻ پٽ
پُسيل برسات ۾ ڪونڀٽ
سِتارو آخري اُڀ جو
هٿن ۾ ٻار جي پوپٽ
قبر تي چاندنيءَ جهڙو
ڊسمبر تو بنا اهڙو
ڊسمبر تو بنا اهڙو

***

ايوب کوسو

کٿن کي نہ لوڏيو،
ڌڪن کي نہ لوڏيو.
ٿڪل شام آهي،
گسن کي نہ لوڏيو.
قهر آ اسان سان،
ڇَتن کي نہ لوڏيو.
ڦُٽڻ ڏيو گلن کي،
بدن کي نہ لوڏيو.
وڃڻ جي گهڙي آ،
هٿن کي نہ لوڏيو.
غدارن ۾ بيهي،
وطن کي نہ لوڏيو.

*****

ايوب کوسو

نهاريو تو ته پنڇي هو ورڻ جي واٽ ڀلجي ويا.
هٺيلو ٽهڪ ڇا نڪتو کڻڻ سڀ ڳاٽ ڀلجي ويا.
چني جو پاند ڇا اڏريو ڏسائون مهڪ ۾وهنتيون،
ڦٽن تي تازگي آئي هينئان گھرگھاٽ ڀلجي ويا.
چون ٿا هيل رستن تي ٽڙيل ڪوڪا گھڻا آهن،
اچڻ وارا هليا آيا ٻنن تي ٻاٽ ڀلجي ويا.
انگوري رات آگم جي هوا جي گيت تي بندش،
چڳن جي ياد ڇا آئي بدن ٻوساٽ ڀلجي ويا.
عقابن جي وراڪن جو لڳن ٿا جاڳ ۾ جلوو،
انهن کي ڪير روڪيندو جي ڦاهي گھاٽ ڀلجي ويا.
ائين ناهي صفا ممڪن نه ايڏو عشق آ ڪوڙو،
مڃان ڪيئن يار جا پايل ڪرڻ ڇمڪاٽ ڀلجي ويا.
ڪنوارا جسم شيشي جيان ٽٽا آواز اجري ۾،
وڪامي وقت جا مورخ اهي ٽڙڪاٽ ڀلجي ويا.
بمن جي بارشن ساڙي ڇڏي آ حسن جي حرمت،
امن جا نيٺ سڀ جھنڊا نوان ڦڙڪاٽ ڀلجي ويا.
ايوب کوسو

اسان شام توبن جڏهن ڪا گذاري،
ڀريو ڀاڪرن ۾ تڏهن بيقراري،
ٽڙي پيو افق تي جڏهن رنگ ريٽو
تڏهن ذهن تنهنجي چني آ سنڀاري،
ايامن جا آگم ائين ئي وسي ويا
رڳو آسرن تي اسان دل ڌتاري،
هوا جي بدن ۾ ٽڙي مهڪ آئي
ڪٿي سينڌ تو آ لڳي ٿو سنواري،
اهي نيڻ پنهنجي نه وس ۾ رهيا هن
کسي ننڊ وئي ٿن نظر ڪا ڪنواري،
انهي ڪاڻ اڌ ۾ ڇڏيون سين بهارون
متان ڪوئي سمجهي ته ڪئي سون غداري
،،،،،،،،،،،،،،،،،،،
ايوب کوسو

سدائين رکي ٿئون ڇاتي وڏي.
ڀلي آزمائي ڪو ڪاتي وڏي.
دريائن جي ويجھو رهياسين اڃايل،
ڪئي وقت ويساه گھاتي وڏي.
اڃان هو اندر جي شهر ۾ رهي ٿي،
اڃان هن لئه دل آهي آتي وڏي.
اها آ اسان جي اميدن جي خو شبو،
وري جنهن سڳي آهي پاتي وڏي.
پرين زرد موسم نهوڙي ڇڏيندي،
ائين دير جيڪر تو لاتي وڏي.
وڇوڙن کي آخر سنڀالي به وٺبو،
رهي پيار جي شل حياتي وڏي.
ايوب کوسو،

ڪٿي ڪوئي اڃايل آ ڪٿي ڪوئي وڃايل آ.
گلابن جو قسم آهي اڃان ڀي عشق گھايل آ.
ڪٿي زنجير پيرن ۾ ڪٿي زنجير ذلفن ۾،
ڦلهوري ڇا ڪندين شاعر هتي هر دل ستايل آ.
خبر ناهي مسافر ٿي اويلو ڪو اچي تو ڏي،
جھڳي ۾ ڇو ڀلا تنهنجو اڃان ڏيئو اجھايل آ.
خماريل رات جون نظرون امبر تي چنڊ جو پهرو،
اکين مان ننڊ وئي اڏري پرين جو خيال آيل آ.
ڇڏي ٿي ٽهڪ هو ڇوڙي وڃن ٿا پهر پاڳل ٿي،
لڳي ٿو سونهن جو ساگر سڄو هن ۾ سمايل آ.
ڀلي هو بيرخيون تاڻي محبت کي ڇڏي ڇاڻي،
اسان جي دل ته هن جي پوء به واٽن تي وڇايل آ
(ايوب کوسو)

محبتون ۽ موسمون مٽجو وڃن،
اوچتو ئي قربتون گھٽجو وڃن،
وقت جي ڪاون مٿان اڪثر هلي.
عاشقي جي آرسي کي بي حسي.
نيٺ داغن سان ڪيو ميرو ڇڏي
بيوفائي کاٽ خوابن جو هڻي
ڪونه ٿي پنهنجو ڪٿي پيرو ڇڏي
روز راهن ۾ وڃن نظرون ٿڙيو
درد ڪيئي روح ۾ وچڙيو پون،
منظرن تي سوڳ جا پاڇا ڏسي
خيال ڪيئي ذهن ۾ اجڙيو وڃن
هونئن ته ٽارين تي ٽڙن ٿا روز گل
پر لڳي ٿو آهي خوشبو دربدر
سرد آهن ۾ ٽڪيل ڪا شام آ
ٽهڪڙن جا ويا ٽٽي آهن اندر
اجنبي انداز هن ماحول جا
روز زخمن جون ڪڙيون لاهيو وجھن
حسرتن جا باغ ڀيلي بيرخيون
ننڊ نيڻن جي سڄي ڇاڻيو ڇڏين
پر عجب آهي اڃا ڪيڏو اهو،
اذيتن جي هن ڊگھي سيلاب ۾
دل امنگن جو وطن ڳوليو لهي
ڪو جيئڻ جو روز فن ڳوليو لهي
ڀل کڻي ماحول ۾ آ بيحسي
پوء به دل کان ڪونه ٿي ٻاهر وڃي
چنڊ جهڙي چاه جي ڪا روشني
(ايوب کوسو)

( ٻڌو ٿم ته تو به وساري ڇڏيو )

( ٻڌو ٿم ته تو به وساري ڇڏيو )
دکن سان شناسي اڳي ڀي رهي آ،
ائين ئي اداسي اڳي ڀي رهي آ،
غاليچن کي پيرن ڏٺو ئي ڪٿي آ ؟
هڳائن جي ڦيرن ڏٺو ئي ڪٿي آ ؟
ڀنل شام جهڙو رهيو روح آهي
ٿڪل دل مسافر پٽيو ساه ناهي
خزائن سان ناتا رهيا ئي رهيا هن،
صفا نيڻ آتا رهيا ئي رهيا هن
گلابي سويرن ڏٺو ئي ڪٿي آ ؟
ڊگھيون سرد راتيون نيون ڪون آهن
اوجاڳن جون ڪا تيون نيون ڪون آهن
رڳو بس ڪنواري حقيقت اها آ
ته تون دل جي ڌڙڪڻ ۾ شامل رهين ٿي،
ٻڌو ٿم ته تو ڀي وساري ڇڏيو آ
چون ٿا ته ڏاڍي عجب ٿي وئي آن،
جيئن بارش دري جي وٿين مان اچي،
جيئن ويران کنڊر تي سانجھي لهي،
جيئن صحرا ۾ آڌي جو ڇيرون وڄن،
جيئن تارن جو پاڇو ندي تي تري،
جيئن رڻ پٽ ۾ ڪو گل ٽڙي ۽ ڇڻي،
جيئن گھر ۾ اڪيلو ڏيئو ڪو ٻري،
ٻڌو ٿم ته دل کي ائين تو ڪيو آ
ٻڌو ٿم ته تو ڀي وساري ڇڏيو آ ؟
او جانان اها ڪا نئين ڳاله ناهي،
سمونڊن ۾ طوفان ايندا رهن ٿا؟
۽ درياء ۾ ٻيڙيون ٻڏي ئي وڃن ٿيون،
ستارا به اڀ ۾ اجھامي وڃن ٿا
وڻن کي به پنڇي ڇڏيندا رهن ٿا،
گھرن ما به ماڻهو لڏيندا رهن ٿا،
پرين پو ء به جيون ته هلندو رهي ٿو
اکين ۾ به سپنا ته ايندا رهن ٿا،
گلابن جا گل ڀي ته ٽڙندا رهن ٿا،
او ڍوليا اها ڪا نئين ڳاله ناهي
تو جي وساريو ته ڇا ٿي پيو
تو جي وساريو ته ڇا ٿي پيو،

(ايوب کوسو)