ڀريو ڀاڪرن ۾ تڏهن بيقراري،
ٽڙي پيو افق تي جڏهن رنگ ريٽو
تڏهن ذهن تنهنجي چني آ سنڀاري،
ايامن جا آگم ائين ئي وسي ويا
رڳو آسرن تي اسان دل ڌتاري،
هوا جي بدن ۾ ٽڙي مهڪ آئي
ڪٿي سينڌ تو آ لڳي ٿو سنواري،
اهي نيڻ پنهنجي نه وس ۾ رهيا هن
کسي ننڊ وئي ٿن نظر ڪا ڪنواري،
انهي ڪاڻ اڌ ۾ ڇڏيون سين بهارون
متان ڪوئي سمجهي ته ڪئي سون غداري
،،،،،،،،،،،،،،،،،،،
ايوب کوسو
کوئی تبصرے نہیں:
ایک تبصرہ شائع کریں