جمعہ، 20 فروری، 2015

نهاريو تو ته پنڇي هو ورڻ جي واٽ ڀلجي ويا.
هٺيلو ٽهڪ ڇا نڪتو کڻڻ سڀ ڳاٽ ڀلجي ويا.
چني جو پاند ڇا اڏريو ڏسائون مهڪ ۾وهنتيون،
ڦٽن تي تازگي آئي هينئان گھرگھاٽ ڀلجي ويا.
چون ٿا هيل رستن تي ٽڙيل ڪوڪا گھڻا آهن،
اچڻ وارا هليا آيا ٻنن تي ٻاٽ ڀلجي ويا.
انگوري رات آگم جي هوا جي گيت تي بندش،
چڳن جي ياد ڇا آئي بدن ٻوساٽ ڀلجي ويا.
عقابن جي وراڪن جو لڳن ٿا جاڳ ۾ جلوو،
انهن کي ڪير روڪيندو جي ڦاهي گھاٽ ڀلجي ويا.
ائين ناهي صفا ممڪن نه ايڏو عشق آ ڪوڙو،
مڃان ڪيئن يار جا پايل ڪرڻ ڇمڪاٽ ڀلجي ويا.
ڪنوارا جسم شيشي جيان ٽٽا آواز اجري ۾،
وڪامي وقت جا مورخ اهي ٽڙڪاٽ ڀلجي ويا.
بمن جي بارشن ساڙي ڇڏي آ حسن جي حرمت،
امن جا نيٺ سڀ جھنڊا نوان ڦڙڪاٽ ڀلجي ويا.
ايوب کوسو

کوئی تبصرے نہیں:

ایک تبصرہ شائع کریں

رابطو ڪريو

نام

ای میل *

پیغام *