هر جاءِ جلوا مون ڪيا، غائب به ٿي حاضر به ٿي.
اول به ٿي آخر به ٿي، باطل به ٿي ظاهر به ٿي.
خوش خيال پنهنجي کي ڪيم، مسجد مندر مئخان ۾،
موکي به ٿي مئڪش به ٿي، مومن به ٿي ڪافر به ٿي.
العشق واري انگور سان، اعليٰ غُليلايون ڪيم،
آدم به ٿي حوا به ٿي، شجر به ٿي، شرر به ٿي.
ٻولي حُسن جي ۾ وڃي، هر رنگ ۾ رلجي ويس،
ڪرمز به ٿي زردو به ٿي، احمر به ٿي اَخضر به ٿي.
ڪِيئن رئاريم ڪِيئن کلايم، ڪِيئن ڀُلايم ڪِيئن ملايم،
ظالم به ٿي سالم به ٿي، رهزن به ٿي رهبر به ٿي.
هر سن ۾ هوسو هرطرح، هر ڪا خبر هر هر ڏنم،
انبياءُ ٿي اولياءُ ٿي، سالڪ به ٿي رهبر به ٿي.
اعجاز واري ويس ۾، پنهنجو پروڙيم پاڻ ۾،
پاڳل به ٿي سياڻو به ٿي، بي زر به ٿي با زر به ٿي.
(اعجاز شاهه)