ڏکاري رڳو منهنجي دل تون نه آهين، سڄي پرٿوي ٿي پريشان آهي،
ڪيو ڪنهن ته بيداد بغداد توسان، تتي تنهنجي لئن ۾ لبنان آهي.
تون وارن جي وڪڙن ۾ وچڙي وئي آن، هو وهمن جي ڪڪرن مان نِڪتي ڪٿي آ.
تون نظرن جي تيرن ۾ تڙپي پوين ٿي، هو نفرت جي تيرن جو نشان آهي.
نه ”ڇوڇا“ ڇهيو ٿئي نه سچ پچ چميو ٿئي، تڏهن پيو محبت، مصيبت چوين تون،
هي سورن جو سامان سمجھين ٿو ساٿي، جي سوچين ته دردن جو درمان آهي.
نه پورب سان پڇم نه زخمن سان مرهم، ملي ٿو چوي ٿو ته تنهنجو وڃي ڇا؟
نه مون سان ملئين تون نه توسان مليس مان، اصل ۾ اهوئي ارمان آهي.
سمندر جي تر ۾ مِلي لئي ڪريون ها، لُڇون ها مڃي پئي ڳهي ها،
همالي جي چوٽيءَ تي پهچي نچون ٿا، پَچون ها ته بيروت شمشان آهي.
جو پرمار جھڙا وڏا پر رکي ٿو، جو ڪوراڙ وانگر وَرَ وجھي ٿو،
اسان عاشقن جو انهيءَ سان مهاڏو، اهوئي ته دلبر جو دربان آهي.
ڇَٻي چور کوليون ڪي ڳالهيون ڳجھيون ڪن، لِڪي زور لهرون ٿيون ڇاتيون اڀيون ڪن،
هوائون لڇن ٿيون، ڪنارا ڪڇن ٿا، ائين ئي ته اٿندو ڪو طوفان آهي.
حقير احقر آدم، عظيم اعظم آدم، بڇي زخم آدم، مکي مرهم آدم،
هي نادان، داناءُ انسان ٿي پيو هڪ ئي وقت شيطان يزدان آهي.
ڪُڇان لات ڪَٽجي، لڇان ڏات ڏنڀجي، پنان پوءِ خوشيءَ جي ڪا خيرات پِڙپي،
لڳاتار خود دار استاد تڙپي، هي جِيون ڪٿي هي ته جئيدان ٿيو
کوئی تبصرے نہیں:
ایک تبصرہ شائع کریں