اوچتو ئي قربتون گھٽجو وڃن،
وقت جي ڪاون مٿان اڪثر هلي.
عاشقي جي آرسي کي بي حسي.
نيٺ داغن سان ڪيو ميرو ڇڏي
بيوفائي کاٽ خوابن جو هڻي
ڪونه ٿي پنهنجو ڪٿي پيرو ڇڏي
روز راهن ۾ وڃن نظرون ٿڙيو
درد ڪيئي روح ۾ وچڙيو پون،
منظرن تي سوڳ جا پاڇا ڏسي
خيال ڪيئي ذهن ۾ اجڙيو وڃن
هونئن ته ٽارين تي ٽڙن ٿا روز گل
پر لڳي ٿو آهي خوشبو دربدر
سرد آهن ۾ ٽڪيل ڪا شام آ
ٽهڪڙن جا ويا ٽٽي آهن اندر
اجنبي انداز هن ماحول جا
روز زخمن جون ڪڙيون لاهيو وجھن
حسرتن جا باغ ڀيلي بيرخيون
ننڊ نيڻن جي سڄي ڇاڻيو ڇڏين
پر عجب آهي اڃا ڪيڏو اهو،
اذيتن جي هن ڊگھي سيلاب ۾
دل امنگن جو وطن ڳوليو لهي
ڪو جيئڻ جو روز فن ڳوليو لهي
ڀل کڻي ماحول ۾ آ بيحسي
پوء به دل کان ڪونه ٿي ٻاهر وڃي
چنڊ جهڙي چاه جي ڪا روشني
(ايوب کوسو)
کوئی تبصرے نہیں:
ایک تبصرہ شائع کریں