اندر جي بیقراريءَ جو مان توسان حال ڇا اوریان،
آ گھایل دل سڄي مُنھنجي اُنھيءَ کي ڇا ڪپیان ڪوریان.
سِتارن سان سَمُوري رات جاڳان ۽ جلان ویٺو،
اڪيلائيءَ ۾ مٺڙا مان ڦٿڪان ۽ ڦران ويٺو،
پنھنجي دل ۾ روئان ويٺو نہ ٻاھر باڦ ٿو ٻولیان.
اُٿي اڌَ رات جو نڪري ڏسان تِنِ ریگزارن کي،
تُنهنجي قدمن جي او پیارا نھاریان مان نشانن کي،
اُنھن رستن ۽ راھن تی اڃان تائین توکي ڳولیان.
توسان گذریل ماضیءَ جا پَلَ ڪیان ٿو یاد مان تن کی،
پون پوءِ ڀي ڳڙي ڳوڙها روڪیان توڙي ٿو جذبن کي،
پڪاري پوین لمحن کي صُبح سانجھيء پیو روئان.
صُبح سانجھي تَبَسُمَ جيءَ ۾ جاڳن تنھنجون یادون،
ھزارین ھر گھڙيءَ دل مان اُٿن ڦوڪون ۽ فریادون،
سوین ھن سور سیني م تہ ڀي چَپَ ڪونہ ٿو چوریان.
>ع.غ.تبسم<
مٽيءَ جا سُرَ
کوئی تبصرے نہیں:
ایک تبصرہ شائع کریں