روح پنهنجو خوشيء جو گهر نه هيو اک ۾ ڳوڙهو ڪڏهن مگر نه هيو چار گهڙيون رکي ڇڏيئي اڇلي دوستي هئي ٽشو پيپر نه هيو دل اسان جي ۽ بي رخي تنهنجي ڪربلا جي مٿان ڪڪر نه هيو دوستن جو خلوص هو اي دل توکي وشواس ڇو مگر نه هيو ها مڃان ٿو پهاڙ هو ميڪش پيار جي راھ جو پٿر نه هيو
کوئی تبصرے نہیں:
ایک تبصرہ شائع کریں