او مَنَ ! تانگھَ جي هِن طوفانن کي روڪيو
هي نس نس نچي پئي، پچي پئي مچي پئي،
ڇاتي تولئهِ آتي ڇُلي پئي ڇِڄي پئي
۽ لونءَ لونءَ لُڇي پئي سَنڀارُنِ کي روڪيو.
هجر ۾ هڄان ٿو هَنجُنِ ۾ ڀڄان ٿو،
سمونڊ آ وڇڙو ٻڏان ٿو تران ٿو،
رڳو تاڻ، ڇڪتاڻ اولانڀن کي روڪيو.
صبوح شام پاڇا پريشان ڪن ٿا،
ماضيءَ جا ليئا مونکي حيران ڪَنِ ٿا،
او لوڪو ، او لوڪو لياڪَن کي روڪِيو.
ڇڏيو ڇو کنڊيريو ٿا يادُن جي خوشبو،
مينديءَ ٻوٽا لمحا ۽ ساهنِ جي خوشبو،
مڙو جانِ جانان عذابن کي روڪيو.
دُکي ٿو ڌڄي ٿو بکي ٿو مچي ٿو
نشانبر آ ناتو مگر منُ اُلي ٿو،
جڄهان ٿو ، جلان ٿو ، جولانن کي روڪيو.
جهوٽا ، دل جهروڪن کي جهيرون وجهن ٿا،
پولارن جا پڙلاءَ سيرون وجهن ٿا،
غفائن ۾ هُڳائن کي روڪيو.
مچي نينهن مڇريو ته اڌمانچي پيا
تتي تانگھَ تبُسُم ته آڙاھَ ٿي پيا
متيون مَنَ جو تارون ، ربابن کي روڪيو..
”ع.غ.تبسُمُ“
