غزل.... مختيار ملڪ

همسـفر کـان سـواءِ عـمـر ســاري اڃاـ
زنـدگــيءَ جــو ســفـر آهـي جــاري اڃا.

رات جِـــي ٻـــاٽ ۾، ويــســرا ! واٽ ۾،
تــــو ڀـــــلا ڇـــو نــه آ، لاٽ ٻــــاري اڃا.

کـيت مهـڪـن پـيــا، سنگَ جهومـن پيــا،
ڪنهن ته سپني ۾ گُم سُم آ ناري اڃا.

تــون سـُتــو آن پـيـو ، ازل جــي نـِنـڊ ۾،
تنهنجي قسمت نه بدلي اي هاري اڃا.

مون ته ورثي جيان، آهي سانڍي رکي،
منهنجي سمجهي نه تو انڪساري اڃا.

سـمنـڊ جي وِير ميٽي ڇـڏيون لکَـتون،
سـي سنڀاري ٿي ساحل جي واري اڃا.

رات آئي وَئِي، تُون نه آئين ڪَهِي! ماڪَ ۾ مينڌرا! ڪاڪِ رُئندي رَهي.
مِينهَن موٽي ويا، ڏينهَن اُڀري لٿا، تُون نه آئين پِرين! وِهه لڳي ٿي وَهي.
سانورا! تو سَوا ڇانورا ڇا ڪبا! لوءَ تُنهنجي لَڌِي، لُوءَ لڳندي رهي.
او وڃان مان وڃان، ڪيئن ڀيرو ڀڃان! سِج ويندو لهي، پيرَ ويندا ڊَهي.
ڪنهن به اورار بيهي نه پاتو پرين، تون نه ميهارُ آهين، نه تو وَٽ مَهي

شيخ اياز